Była doktorem nauk humanistycznych. Przez ponad pół wieku, od roku 1922 do 1976, była nauczycielką młodzieży i dorosłych na historyczny Górnym Śląsku. Nadała kształt i ramy oświacie na Śląsku Opolskim.
Urodziła się 28 czerwca 1900 r. w Siemianowicach Śląskich, w rodzinie robotniczej. Dzięki babci Franciszce Morgałłowej poznała polską kulturę i język polski. Być może to właśnie swojej babci zawdzięcza powołanie nauczycielskie? W 1915 r. ukończyła żeńskie liceum w Bytomiu, w 1918 r. liceum pedagogiczne w Brackel w Westfalii, a następnie uzupełniła polskie wykształcenie pedagogiczne w Poznaniu. W 1920 r. podjęła pracę w Wydziale Szkolnym Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu. W 1932 r. obroniła rozprawę doktorską na Uniwersytecie jagiellońskim w Krakowie z zakresu filologii angielskiej.
W swoim domu w Siemianowicach zorganizowała polską szkołę dla dzieci i młodzieży. Kursy języka polskiego prowadziła również dla robotników i górników z kopalń. Działała w Towarzystwie Polek w Siemianowicach Śląskich – organizacja ta szkoliła m.in. kurierki i sanitariuszki na front powstańczy, a także agitatorki sprawy polskiej w okresie plebiscytu.
Podczas okupacji niemieckiej w Warszawie działała w ruchu oporu i brała udział w tajnym nauczaniu pod ps. „Anna”. Zorganizowała Tajne Pedagogium Ziem Zachodnich, przygotowujące przyszłe nauczycielki do pracy w szkołach na Opolszczyźnie w okresie powojennym. W latach 1942-1944 była dyrektorką Tajnego Pedagogium Ziem Zachodnich. Opracowała plany dla szkolnictwa i oświaty na terenie Ziem Zachodnich. Według jej projektu w Opolu miało funkcjonować tzw. gimnazjum i liceum repolonizacyjne, którego była dyrektorką. Zorganizowała i prowadziła w Opolu w latach 1947-1950 Liceum Repolonizacyjne dla Pracujących i Liceum Korespondencyjne. Szkoła – według jej założeń – miała zajmować się repolonizacją dorosłych pozytywnie zweryfikowanych mieszkańców Opolszczyzny, a także repatriantów. Dzięki jej determinacji do 1950 r. maturę zdało 15
7 Opolan. Dzięki jej pomocy i osobistemu zaangażowaniu 43 osoby podjęły studia wyższe.
Dr Stefania Mazurek była również w 1959 r. pierwszym kierownikiem Studium Języków Obcych w opolskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Brała czynny udział w wielu inicjatywach społecznych – od samorządu lokalnego poczynając po komitety organizacyjne instytucji naukowych w Opolu. Była kobietą zorganizowaną, odpowiedzialną, chętnie działającą na rzecz innych. Jej praca w sposób znaczący wpłynęła na kształt praktyki oświatowej na historycznym Górnym Śląsku, a po wojnie – na Śląsku Opolskim.
Zmarła 3 lutego 1987 r. Pochowana jest na cmentarzu komunalnym w Opolu-Półwsi. Uchwałą Rady Miasta Opola z dnia 25 maja 2006 r. jedną z ulic w Opolu-Półwsi nazwano jej imieniem.
Zdjęcie archiwalne – zbiory Archiwum Państwowego w Opolu
Polecamy:
