Przypadające na dzień 25 marca święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny ustanowione zostało w V w. Do czasów średniowiecza znajdowało się (również pod nazwą Wcielenie Boga) na początku kalendarza liturgicznego i rozpoczynało rok liturgiczny. W tradycji ludowej święto to wyznaczało początek wiosny i było bardziej kojarzone z nadejściem wiosny niż praktykowane (głównie w południowej i zachodniej Polsce) 21 marca słowiańskie obchody Jarych Godów (http://www.dladziedzictwa.org/2012/03/20/jare-gody-jedno-z-najwazniejszych-swiat-slowian/).

Zgodnie z nauką Kościoła, w dniu 25 marca Maryi objawił się Archanioł Gabriel i zapowiedział narodziny Jezusa Chrystusa, Syna Bożego (opis zwiastowania znajduje się w Ewangelii św. Łukasza).

Matka Boska, której Anioł zwiastował macierzyństwo, czczona była przez wiernych jako patronka budzącego się po zimie życia. Nazywano ją Matką Boską Roztworną (jako budzicielkę ziemi, którą otwiera na przyjęcie ziarna), Matką Boską Zagrzewną (ogrzewającą ziemię), Matką Boską Ożywczą i Matką Boską Strumienną (topiącą lody i budzącą strumienie). Atrybutem związanym z tym świętem były powracające z ciepłych krajów bociany, na cześć których gospodynie na Podlasiu piekły specjalne ciasta w kształcie łap ptasich – zwane busłowymi łapami, które następnie wkładano do gniazd.

Na mocy decyzji Episkopatu Polski z 1998 r. ustanowiono 25 marca Dniem Świętości Życia. Jest on odpowiedzią na wezwanie papieża Jana Pawła II. W encyklice „Evangelium vitae” (1995 r.) napisał on: „proponuję (…) aby corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia (…). Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji”.