Churchill w Câmara de Lobos na Maderze | Fundacja Dla Dziedzictwa

Kolorowe łodzie, zapach ryb, malownicza zatoka i bezkres błękitu Oceanu Atlantyckiego. To zapewne skłoniło emocjonalnego Winstona Churchilla do wyjęcia sztalug, farb i zatrzymania tego widoku na płótnie. Ten chwilowy poryw twórczy najwybitniejszego Brytyjczyka wszech czasów (według plebiscytu BBC z 2002 r.), sprawił, że maderskie miasto do dziś kojarzone jest właśnie z tym człowiekiem.

Camara de Lobos w 1949 r. _domena publiczna

I choć Câmara de Lobos ma sporo atutów, żeby zainteresować turystów, to jednak krótka wizyta w 1950 r. sir Winstona Churchilla (1874-1965), byłego premiera Wielkiej Brytanii rozsławiła miasto w świecie. Wdzięczni i interesowni mieszkańcy postawili brytyjskiemu mężowi stanu pomnik w pozie, w której go tam widziano – siedzącego na wiklinowym krześle, z cygarem (zapewne ulubionej marki Romeo Y Julita No.2 – obecnie nazywany jego nazwiskiem) w ustach, zajętego malowaniem widoku na przystań rybacką i Ocean Atlantycki.

Churchill, Winston Spencer; Camara de Lobos, The Fishing Port of Madeira

Sir Winston Churchill na początku stycznia 1950 r. – 15 lat przed śmiercią – przybył na Maderę w Funchal statkiem „Durbon Castle”. Zatrzymał się w hotelu Reid’s Palace – świętującym ponowne otwarcie po zakończeniu II wojny światowej – i wyspę zwiedzał ralls-royce’m. Dnia 8 stycznia 1950 r. pojawił się w Câmara de Lobos. Zamieszkał nad samym oceanem w obecnym hotelu Pestana Churchill Bay, gdzie teraz stoi jego pomnik w pamiętnej scenie przy malowaniu. Churchill zajmował się malarstwem hobbistycznie – jest autorem ponad 500 obrazów. Malował głównie sielskie widoki i pejzaże inspirowane miejscami, które widział. Powiedział kiedyś, że:

„gdy trafi do nieba to pierwszy milion lat pobytu tam poświęci malarstwu, tak by zgłębić je do sedna”.

Klimatyczna Câmara de Lobos to dawna wioska rybacka położona około 5 km na zachód od Funchal, która obecnie jest drugim największym miastem na wyspie liczącym ponad 30 tys. mieszkańców. Znana jest nie tylko z pobytu Churchill’a, wyśmienitej poncha de Madeira, ale przede wszystkim jako miejsca odkrycia Madery przez portugalskich odkrywców w XV wieku.

Historycy portugalscy przyjmują, że w 1419 r. portugalski odkrywca Madery João Gonçalves Zarco właśnie nad brzegiem w Câmara de Lobos zacumował swoje statki na bezludnej wyspie. Osadę Zarco założył dopiero w 1430 r. i nazwał ją „Câmara de Lobos”, czyli izba wilków, choć na maderze nie ma i nie było tych dzikich zwierząt. Nazwa nawiązywała do kształtu klifu nad zatoką i do wycia morskich ssaków z rodziny fokowatych – mniszek śródziemnomorskich, które zwano „wilkami morskimi”, a które obecnie są najbardziej na świecie zagrożonym wymarciem gatunkiem. Kilkanaście sztuk żyje w objętym ścisłą ochroną rezerwacie Ilhas Desertas.