Carl von Linné (1707-1778) – genialny systematyk, który uporządkował wiedzę o organizmach żywych

Można go postawić w jednym rzędzie z Arystotelesem i Darwinem, bo wywarł największy wpływ na rozwój biologii. Dzięki niemu przyrodnicy zaczęli posługiwać się wspólnym, uniwersalnym językiem. Był człowiekiem o ogromnej pewności siebie – świadczy o tym jego powiedzenie: „Bóg stworzył, Linneusz uporządkował”. Ze szwedzkim przyrodnikiem Karolem Linneuszem zetknął się każdy, kto choć trochę interesuje się przyrodą. Jego nazwisko (skrót „L.”) pojawia się jako autora taksonu w łacińskich nawach roślin i zwierząt. Bo to on właśnie był twórcą pierwszego nowoczesnego systemu klasyfikacji roślin i zwierząt. Wprowadził dwuimienne łacińskie nazewnictwo, w którym gatunek określony jest dwiema nazwami: rodzajową i gatunkową.

Karol Linneusz urodził się 23 maja 1707 r. w Råshult, w prowincji Smalandii na południu Szwecji w rodzinie pastora, od którego przejął zainteresowanie przyrodą. W 1727 r. podjął studia medyczne w Lund a potem w Uppsali i w Holandii. Dzięki pomocy profesora historii naturalnej Olofa Rudbecka Karol otrzymał funkcję ogrodnika w uczelnianym ogrodzie botanicznym. Z pasji do botaniki wyprawił się samotnie do Laponii. Opisał wiele gatunków roślin. Ożenił się z Sarą Moraeus, z która miał siedmioro dzieci.

W 1735 r, wydał drukiem (pierwsze wydanie) dzieło swego życia, czyli Systema Naturae, w którym opisał stworzony przez siebie system klasyfikacji roślin i zwierząt, a także opisła ok. 7700 gatunków roślin i 4162 gatunki zwierząt. Obecnie oznacza się je skrótem „L” za nazwą łacińską taksonu. W 1737 r., w wieku trzydziestu lat, opublikował Genera Plantarum – dzieło dające podwaliny pod system klasyfikacyjny roślin, podstawę dzisiejszej botanik. Twierdzenie, że istnieją rośliny rodzaju męskiego i żeńskiego, nie było wówczas dobrze widziane, więc Linneusz miał z tego powodu kłopoty. Linneusz zajmował się także mineralogią, geologią, famakognozją i innymi dziedzinami przyrodoznawstwa, często z szerokim uwzględnieniem potrzeb gospodarczych. Został doceniony za życia – w 1739 r. powierzono mu funkcję pierwszego prezydenta Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk. Sprawował też funkcję dyrektora Ogrodu Botanicznego w Uppsali, gdzie mieszkał do końca życia. W 1761 r. został nobilitowany przez króla i od tego czasu zaczął używać formy nazwiska „von Linné”. Przyjaźnił się m.in. z Olafem Celsiuszem (1670-1756), prof. Andersem Celsiuszem (1701-1744),

Profesor Linneusz zmarł 10 stycznia 1778 r. w Uppsali. Jego pomnik znajduje się w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu. Popiersie wykonał i ofiarował w 2000 r. Bohdan Chmielewski, profesor ASP w Warszawie.