Rodzina stwarza jedyną  w swoim rodzaju przestrzeń kulturalną. To w rodzinie dokonuje się transmisja międzypokoleniowa kultywowanych tradycji, norm, wzorców postępowania, postaw, ról i ustalonego systemu wartości. Ta transmisja w rodzinie zachodzi przez procesy naśladownictwa.

Dzieci uczą się, nabywają pewnych kompetencji kulturowych poprzez uczestnictwo w tradycji. Obserwują i naśladują dorosłych. Ich mózg zapisuje to, czego doświadczają, jako pewnego rodzaju wzorzec postępowania, a następnie odtwarza w odpowiednim momencie. I czasem, aby tradycja przetrwała i była kultywowana przez kolejne pokolenia nie potrzeba słów, opowieści, przykazań – wystarczą autentyczne czyny i postawy, przekonania rodziców (często niewypowiedziane). Czyny, udział, obserwacja, uczestnictwo są najsilniejszym wzmacniaczem dziecięcych zachowań, doświadczeń oraz ich wiedzy o sobie i otaczającym je świecie. Warto zatem włączać dzieci w wszelkie działania zwłaszcza w dobie zaniku tradycyjnych form komunikacji. Dzięki uczestnictwu w kultywowaniu tradycji młody człowiek rozwija swoją tożsamość, kształtuje relacje rodzinne, modeluje przyszłe kontakty społeczne i buduje własną rodzinę z kolejnymi przekazami, zwyczajami, poglądami.

Zanik przekazu międzypokoleniowego jest powodem zaniku dziedzictwa niematerialnego. Dlatego tak ważne jest włączanie dzieci w kultywowane w rodzinie zwyczaje, obrzędy i tradycje. Niematerialne dziedzictwo kulturowe zależy bowiem od osób, których umiejętności oraz wiedza o tradycjach i zwyczajach przekazywana jest pozostałym członkom wspólnoty, kolejnym pokoleniom lub osobom zainteresowanym.

Fotografie Rafał Mielnik, Sławomir Mielnik

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.