Jest autorką słynnego obrazu „Autoportret w zielonym Bugatti” – ikoną kobiety wyzwolonej. Jej obrazy na aukcjach dzieł sztuki osiągają miliony. Kolekcjonują je Madonna, Jack Nicholson i inni. Nic jednak nie zapowiadało wielkiej kariery urodzonej 16 maja 1898 r. córki rosyjskiego bankiera i Polki, pochodzącej również z rodziny bankierów, którą interesy zawiodły do Moskwy. Jej życie zmieniła podróż do Włoch w towarzystwie babki Klementyny w 1911 r. Odkryła sztukę i talent malarski.
Okazało się też, że chcąc osiągnąć rezultat, dziewczyna potrafi dać z siebie wszystko, potrafi być cierpliwa i niezwykle skupiona. W wieku osiemnastu lat poślubiła Tadeusza Łempickiego, którego matka Maria Zofia Norwid była bratanicą słynnego polskiego poety Kamila Cypriana Norwida. W 1917 r. bolszewicy zabrali w nocy jej męża Tadeusza. Postarała się o jego uwolnienie płacąc za to własnym ciałem i rok później małżonkowie wraz z córką Kizette zamieszkali w Paryżu. Zaczęła malować z biedy. W 1922 r. jako „Tamara de Lempicki” sprzedała pierwsze obrazy w galerii Colette Weil. Namalowany później odważny portret André Gide`a przyniósł Łempickiej sławę u znawców sztuki. Zmieniała się w paryski symbol dekadenckiej epoki: kokaina, orgie, kluby dla lesbijek i nocne rajdy w poszukiwaniu anonimowego seksu. Zdradzała męża z mężczyznami i kobietami. W 1928 r. rozwiodła się i rzuciła w wir pracy tworząc swoje największe dzieła, w tym „Adam i Ewa”, czy „Piękna Rafaela” uznawane przez krytyków za idealne odtworzenie cielesnego pożądania kobiety. Pod koniec lat 20. XX w. była najlepiej zarabiającą portrecistką na świecie. W 1934 r. wyszła ponownie za mąż za multimilionera, kolekcjonera dzieł sztuki barona Raoula Kuffnera de Dioszegh, który akceptował jej ekstrawagancki styl życia. W obawie przed Hitlerem, w 1939 r. wyemigrowali do USA. Tamara nie od razu podbiła Hollywood, gdzie bardziej znane były jej przyjęcia niż obrazy. Przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie powstał m.in. jej cykl obrazów abstrakcyjnych. Po śmierci męża przeniosła się do Houston w Teksasie, gdzie mieszkała jej córka. Z otchłani zapomnienia artystycznego wyszła w 1969 r. Wróciła moda na art déco. Przełomowy był rok 1972 i wystawa w Galerii Luxembourg. Znów wspięła się na szyty sławy. Tamara Łempicka zmarła 18 marca 1980 r. a jej prochy rozsypano nad szczytem wulkanu Popocatépetl – El Popo w Meksyku.
Polecamy:
Claridge L., Tamara Łempicka. Biografia jednej z najbardziej ekscentrycznych postaci sztuki XX wieku, Poznań 2000.
Federowicz A., Federowicz I., Wybranki fortuny. Niezwykłe Polki, które podbiły świat, Warszawa 2017.
https://culture.pl/pl/tworca/tamara-lempicka-tamara-de-lempicka
