Była skromną matką lekarza i adwokata. Urodziła się 27 stycznia 1861 r. w Grabinie, w znanej polskiej rodzinie Pelów.

W 1880 r. wyszła z maż za pochodzącego z Grabiny (powiat prudnicki) Józefa Kwoczka (1852-1938), któremu urodziła 13 dzieci. Kupowała polską prasę i uczyła dzieci języka polskiego, polskich zwyczajów i historii Polski.

Zajmując się gospodarstwem, zadbała o wychowanie dzieci w polskim duchu i ich dobre wykształcenie. Najstarszy syn Jan (1885-1950) został pierwszym polskim lekarzem w Opolu, a najmłodszy – Paweł (1904-1975) znanym i oddanym polskiej sprawie adwokatem. Eleonora wykazała się wielką odwagą i wspólnie z mężem i dziećmi włączyła się w jawną agitację na rzecz Polski w okresie plebiscytowym. Było to tym bardziej niebezpieczne, że Grabina – zwana polską twierdzą – w myśl postanowień Konwencji Ambasadorów, nie została włączona do obszaru plebiscytowego. Ta odwaga Eleonory została okupiona łzami i stratą 24-letniego syna Brunona, który 22 stycznia 1923 r. został zamordowany przez niemieckiego skrytobójcę. Tragedia rodzinna nie zmieniła nastawienia Kwoczków.

W 1924 r. młody Paweł Kwoczek zdał maturę w opolskim gimnazjum i razem z ojcem i bratem Janem wstąpił do Związku Polaków w Niemczech i do powstałego 28 sierpnia 1924 r. Związku Akademików Górnoślązaków „Silesia Superior”, a także rozpoczął studia prawnicze w Würzburgu, które kontynuował w Poznaniu, Berlinie i Wrocławiu. W 1928 r. został skierowany na aplikację do Opola – był pierwszym aplikantem Polakiem w niemieckim sądownictwie. 11 kwietnia 1932 r. wpisano go na listę adwokatów przy Sądzie Okręgowym w Opolu. Eleonora była dumna z synów. Wspierała także męża Józefa, gdy ten w 1931 r. organizował polską szkołę w Grabinie. Jako matka, która straciła syna, rozumiała strach synowej przed zapisaniem dzieci do polskiej szkoły. Łagodziła napięcia w rodzinie.

Zmarła 14 czerwca 1939 r. Pochowano ją obok męża i syna Brunona na cmentarzu w Grabinie.