Święto kościelne Wniebowzięcia NMP przypadające na dzień 15 sierpnia, zwane jest w tradycji ludowej dniem Matki Boskiej Zielnej. W tym dniu od wieków mieszkańcy Śląska święcili w kościołach zioła, kwiaty, zboża i warzywa. Czynili tak na pamiątkę cudu jaki się wydarzył po śmierci Matki Jezusa Chrystusa. Otóż, według legendy, po otwarciu grobu Matki Boskiej znaleziono w nim zamiast ciała świeże zioła i kwiaty, co stało się genezą do powstania tego zwyczaju.

W kościołach na historycznym Górnym Śląsku, jeszcze przed II wojną światową, kobiety przynosiły do kościołów bukiety i pokaźne wiązanki (podobne do palm wielkanocnych) ziół i kwiatów. Z ziół rosnących dziko do święcenia przynoszono m.in.: piołun (stosowany przy problemach żołądkowych), krwawnik, krwawnicę leśną, wrotycz, dziurawiec zwyczajny, starzec leśny, rumianek pospolity, bratki polne i diabelskie ziele, któremu przypisywano wyjątkowe znaczenie w walce z duchami nieczystymi i nosiły go przy sobie kobiety w ciąży. Z ziół ogrodowych święcono przeważnie miętę. Do bukietu dodawano marchew, główki maku i kłosy zboża.

W okolicach Prudnika do bukietu dodawano również jabłka. Rośliny te zbierano w przeddzień święta w południe. W domu wieszano poświęcony bukiet obok palmy wielkanocnej, nad obrazem Matki Boskiej. Wierzono, że poświęcone zioła miały moc leczniczą i chroniły dom przed piorunem i gradobiciem. W czasie burzy kładziono je obok obrazu Matki Boskiej lub przy gromnicy na oknie. Dziś, w dobie piorunochronów, święto to ma jedynie zwyczajowe i symboliczne znaczenie, a bukiety z ziół często zastępują dużo skromniejsze sztuczne wiązanki.