Kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny w Radomierowicach (gmina Murów w powiecie opolskim) położony jest na działce cmentarza. Obiekt wzniesiono na koszt państwa w 1786 r. jako zbór ewangelicki dla kolonistów pruskich, których osiedlono tu w czasie tzw. kolonizacji fryderycjańskiej przeprowadzonej przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego. Budowlę zaprojektował architekt Christian Isemer, inspektor budowlany we Wrocławiu i Opolu, a wykonawcą był mistrz ciesielski niejaki Petzer. W 1786 r. do parafii przydzielono 68 morgów ziemi i 18 morgów łąki. W roku 1789 osadzono pierwszego pastora o nazwisku Kaluski. Wieżę do kościoła w Radomierowicach dobudowano w 1790 r., a w 1860 r. odnowiono kościół. Parafia przed II wojną światową obejmowała ok. 1050 ewangelików spośród 1680 mieszkańców. Radomierowice i sąsiedni Młodnik były prawie całkowicie ewangelickie. Do 1945 r. kościół pełnił funkcję świątyni ewangelickiej, a po zakończeniu II wojny światowej został przekazany Kościołowi katolickiemu i do dnia dzisiejszego pełni funkcje kościoła filialnego parafii rzymsko-katolickiej w Dąbrówce Małej (diecezja opolska). Od jesieni 1945 r. reorganizacją kościoła i przystosowaniem go do liturgii kościoła rzymsko – katolickiego zajął się przybyły z parafii ormiańskiej z Łyśca ks. Józef Magierowski. Przywiózł ze sobą ornaty, sztandary i obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z jednego z kościołów w Stanisławowie. Na początku grudnia 1945 r. sam poświęcił kościół i odtąd regularnie odprawiał nabożeństwa i pełnił posługę sakramentalną. Ks. Magierowski od jesieni 1949 r. był kapelanem sióstr Czarnowąsach. Zmarł 13 stycznia 1950 r., jest pochowany na cmentarzu w Zakrzowie w Opolu. W tym czasie miejscowości podlegały duszpastersko pod parafię St. Budkowice. Od 1987 r. należą do parafii Dąbrówka Dolna.

Kościół w Radomierowicach jest przeuroczy – drewniany, o konstrukcji szkieletowej (słupowo-ryglowej) z wypełnieniem murowanym, salowy, z niewielką wieżą od zachodu, nakryty dachem czterospadowym, podbitym gontem. Zbudowano go na planie prostokąta, do którego od strony północno-zachodniej dostawiono kwadratową wieżę krytą dzwonowatym hełmem z 8-boczną latarnią. Pierwotnie, wieża została wybudowana (w technice ryglowo słupowej) jako obiekt niezależny i niepowiązany konstrukcyjnie z budynkiem kościoła. Wejście główne do kościoła usytuowane jest od strony południowo-zachodniej. Oprócz tego budynek kościoła posiada dwa dodatkowe wejścia – od strony wschodniej i od strony zachodniej wieży.

We wnętrzu zachowało się historyczne wyposażenie rokokowo-klasycystyczne z okresu budowy kościoła: ołtarz z ok. 1790 r., organy (przed 1794 r.), chrzcielnica.

Na przestrzeni dziejów ten unikatowy kościół był wielokrotnie remontowany i zabezpieczany. Ostatni znaczący remont związany z założeniem i wymianą stolarki okiennej przeprowadzono w latach 2000 – 2002. Obecnie świątynia wymaga kapitalnego i kosztownego remontu. Potrzebne jest wsparcie finansowe.